اسفندماه ۹۹ در اردوی هم اندیشی تهران، دو کلان ایده برای فعالیت های انتخاباتی مطرح شد: ایده «انقلاب از نو» و ایده «دولت حداقلی»؛ دو ایده ای که در ادامه، در مقابل هم صف کشیدند. ایده انقلاب از نو توسط آقای صاد پیگیری می شد و ایده دولت حداقلی توسط حاج آقای عین و هر دو هم از موثرین در جریان های جوان دانشجویی و طلبگی هستند.

ایده انقلاب از نو، معتقد به:

ـ لزوم و امکان تغییر به نفع مردم بود.

ـ اینکه با حرف های گرد نمی شود بدنه فعالین رای ساز را گرم کرد.

ـ باید اجازه داد تا مردم تنوع های در سطح حکمرانی کشور را احساس کنند.

ـ انقلاب ۵۷ رویایی داشت و باید آن رویا را احیا کرد (از این نظر، شرایط موجود، از رویای انقلاب ۵۷ فاصله گرفته است: تبعیض های نهادینه شده مدیریتی، اقتصادی، آموزشی، بهداشتی و…).

ایده دولت حداقلی، با ایده انقلاب از نو همدل بود اما معتقد بود که بعد از هشت سال روحانی، ما نمی توانیم جهت گیری را سریعا صد و هشتاد درجه عوض کنیم و باید ابتدا تلاش شود تا چند درجه تغییر صورت گیرد و زمینه برای دولت ایده آل فراهم شود.

ایده ها را با شاقولی باید سنجید. تغییرات اجتماعی، پیچ تنظیم ندارند که حداقلی تنظیم شود یا حداکثری؛ یا یک خواست اجتماعی جدید شکل می گیرد یا نمی گیرد یا یک گفتمان تغییر، مستقر می شود یا نمی شود. در منطق انقلاب اسلامی قرار بود تحولات بر دوش آگاهی و حضور مردم پیش برده شود. بر این اساس، تغییرات به ظاهر مثبت، اگر نتوانسته باشد بینش و کنش عمومی را با خود همراه کند، محکوم به شکست است. برای بینش و کنش عمومی، بیشتر از آنکه نیاز به جهاد تنظیم داشته باشیم، نیاز به جهاد تبیین و تحقیق و تلاش داریم.

این دو ایده در انتخابات حضور فعالی داشتند اما موضع خود را نسبت به بینش و کنش عمومی باید ارتقا دهند مگر اینکه بخواهند مصلح آسانسوری باشند!

[ادامه دارد…]

مطالب پیشنهادی:

تلخ و شیرین های انتخابات ۱۴۰۰ (۷): یک روایت تلخ و شیرین های انتخابات ۱۴۰۰ (۸): عدالتخواه یا عدالتخوار!؟ تلخ و شیرین های انتخابات ۱۴۰۰ (۱۵): پدران و چالش پدری؛ نگاهی به مواضع علما در انتخابات ۱۴۰۰ تلخ و شیرین های انتخابات ۱۴۰۰ (۱۶): نان و روغن