این ایام که درمورد هم سرنوشتی مردم منطقه صحبت می شود نباید همه ی مسئولیت را صرفا متوجه فرماندهان نظامی بدانیم.
پس از ترور سردار سلیمانی، حضرت آقا در اولین خطبه نماز جمعه تهران، در بخش فارسی خطبه دوم فرمودند ایران باید قوی شود. در بخش عربی این خطبه بیان کردند تنها راه نجات ملتهای منطقه، تدبیر و استقامت و نترسیدن از دشمن است و همچنین راهبردهایی را برای نزدیکی ملت های منطقه و نجات از سلطه ی استکباری آمریکا مطرح نمودند.
«سرنوشت منطقه، نجات از سلطه‌ی استکباری آمریکا و رهایی فلسطین از حاکمیّت بیگانگان صهیونیست است.
#همّت_ملّتها باید زمان رسیدن به این مقصود را نزدیک کند. جهان اسلام باید عوامل تفرقه را بزداید.
– وحدت #علمای دین، ⬅️ راه‌حل‌های اسلامی برای سبک زندگی نوین اسلامی را کشف میکند.
– همکاری #دانشگاه‌های ما ⬅️ علم و فنّاوری را ارتقا بخشیده، زیر‌بناهای تمدّن جدید را خواهد ساخت.
– هماهنگی #رسانه‌های ما ⬅️ فرهنگ عمومی را از ریشه اصلاح خواهد کرد.
– ارتباط #نیروهای_مسلّح ما ⬅️ جنگ و تجاوز را از همه‌ی منطقه دور خواهد کرد.
– ارتباط #بازارهای ما، ⬅️ اقتصاد کشورهایمان را از سلطه‌ی کمپانی‌های غارتگر بیرون خواهد آورد.
– رفت و آمدها و #سفرهای_مردم ما، ⬅️ همزبانی و همدلی وحدت و دوستی به ارمغان خواهد آورد.
دشمنان شما و ما میخواهند اقتصاد خود را با منابع کشورهای ما، عزّت خود را با ذلّت ملّتهای ما، و صدرنشینی خود را با تفرقه‌ی ما تأمین کنند. میخواهند ما و شما را به دست خودمان نابود کنند.» (امام خامنه ای، بخش عربی خطبه دوم، ۱۳۹۸/۱۰/۲۷)
همچنان که می بینیم طرح انقلاب اسلامی برای بسیج ملت های منطقه ابعاد ترکیبی دارد و منحصر به حضور نظامی نیست. این ایام در کنار مطالبه از فرماندهان نظامی، مناسب است وضعیت عرصه های دیگر هم مورد توجه قرار بگیرد. مثلا در مورد سوریه، عرصه های غیر نظامی چه مقدار موفق بوده اند؟! کدام حضور منطقه ای مدنظرمان است؟ حضوری که صرفا نظامی است یا حضوری که ابعاد ترکیبی دارد؟!
