دعوای من فراتر از الآن است؛ من با خودم درگیرم…
با جنس کنش و بودنم.
با بی مسئلگی ام.
با اینکه اسلام را تا زمانی می خواهم که خودم وسط باشم.
با تنبلی و بی حوصلگی ام…
حفظ و تکامل این خانه، کار می خواهد؛ کار مفید و مستمر و این را قرآن کریم می گوید: فأمّا الزبد فیذهب جفاء و أمّا ما ینفع الناس فیمکث فی الأرض (اما آن کف، به حالت متلاشی شده از میان می رود و اما آنچه به مردم سود می رساند، در زمین می ماند.) (سوره مبارکه رعد، ۱۷).
و وقتی کارت مفید باشد، نگران برد و باخت نخواهی بود.
سلام بر آنان که ایستاده اند تا خط بماند.
و خداوند بزرگتر است.
شما با چه درگیرید؟ در نظرات بگویید.
۱ دیدگاه روشن نقطه حمله
فنا زیباست… فانی شدن در آنچه دوست داری… مخصوصاً اگر آنچه که در آن فانی میشوی ابدی باشد…
حساب کن که در راهی فنا شوی که انتها نداشته باشد…
مثل سنگی باشی وسط رودخانه و دیگران روی تو پا بگذارند و مسیر را ادامه دهند…
تصورش هم عالی است…