در کنار خبرهایی مثل درگذشت عزیزان در این روزها یا سوء استفاده های اقتصادی از وضعیت پیش آمده، خبرهایی مثل ایثار کادر درمانی یا فعال شدن گروه های جهادی مردمی هم در این ایام کم نیست.
حضور گروه های جهادی در قضیه کرونا از قم شروع شد. یک گروه طلبگی به رئیس دانشگاه علوم پزشکی قم نامه زد و اعلام کرد که آماده کمک کردن درزمینه های مورد نیاز هست. سریع هم استقبال شد و کارشان را شروع کردند… تحت نظارت کادر درمانی به بیماران برای رفع نیازهای شخصی شان کمک می کنند. بعضی از آنها گاها نوشته هایی از اتفاقات شان منتشر می کنند؛ مثل کانال «برپا» در ایتا.
کم کم زمینه های مورد نیاز در قم گسترش پیدا کرد: کمک کردن در تب سنجی در ورودی و خروجی شهر، انجام خرید برای افراد سالمند و آنهایی که بیماری زمینه ای دارند تا از منزل خارج نشوند، کمک به توزیع اقلام بهداشتی و… .
با انتشار نامه آن گروه طلبگی و انتشار عکس هایی از طلبه ها که در بیمارستان های قم کمک کار بودند و همچنین احساس نیاز در سایر نقاط کشور، گروه های مردمی دیگر هم فعال شدند: برای کمک به کادر درمانی، برای ضدعفونی کردن معابر، برای کمک به تولید اقلام بهداشتی، برای توزیع اقلام بهداشتی، جمع آوری کمک های نقدی و غیر نقدی مردم و… .
البته در دو سه سال گذشته، باز هم شاهد حضور و نقش آفرینی نیروهای مردمی بودیم، در زلزله کرمانشاه و در سیل ابتدای سال.
شاید سوال شود که با وجود نیروهای دولتی و نظامی و امثال هلال احمر، چه نیازی به نیروهای مردمی در این ماجراها هست!؟
واقعا نمی توان ادعا کرد که با وجود پیش آمدهای گسترده مثل سیل ابتدای سال یا قضیه کرونا، نیروهای سازمانی توان پاسخگویی به همه نیازهای موجود را داشته باشند. در چنین مواقعی خیلی از کارها از جنس همدلی و همراهی است و با صرف نیروهای سازمانی امکان پذیر نیست؛ اما همدلی و همراهی با گرمای حضور مردم ممکن می شود و ابعاد روانی بحران بسیار کاهش می یابد.
اما آِیا فقط در شرایط بحرانی به حضور و نقش آفرینی مردم نیاز هست؟ حقیقت آن است که اگر می خواهیم کشور با همه ی وسعتش طعم پیشرفت را بچشد لازم است ذره ای از توان مردم به هدر نرود و در هر سطح و اندازه ای به میدان بیاید. کارهای زمین مانده در عرصه های اقتصادی، علمی و فرهنگی کم نیست و محتاج حضور گرما بخش مردم است: چه فکری و چه یدی و چه مالی. سازمان های دولتی هم لازم است بسترهای حضور و تشکل یافتن مردم را تسهیل کنند. حال تصور کنید که مردم، مسائل و مشکلات متنوع کشور را جدای از خود ندانند و با هر توانی به میدان بیایند؛ آیا مشکلی باقی می ماند!؟ فعال شدن گروه های جهادی مردمی در قضیه کرونا، مثال خوبی از «بسیج مردمی» است. یاد پیرجماران بخیر که فرمود: «اگر بر کشوری نوای دلنشین تفکر بسیجی طنین‌انداز شد، چشم طمع دشمنان و جهان‌خواران از آن دور خواهد گردید؛ و الا هر لحظه باید منتظر حادثه ماند.»
نظر شما درمورد فعالیت طلبه های قم در این روزها چیست؟ به نظر شما در شرایط غیربحرانی نقش آفرینی مردم چگونه می تواند باشد؟ در نظرات بیان کنید تا همفکری کنیم.
